dosya : atça

     nazilli'den aydın şehir merkezi'ne yani esas ismi ile efeler'e giderken veya oradan dönerken, arada kalmış bir yerdi atça. aslında bir ilçe bile olabilirmiş, onun yerine sultanhisar isimli ilçeye bağlı bir yer olmuş. her seferinde süren o bir saatlik yolculukta, atça'yı görme sırası gelirdi. bazen başlarda, bazen de sonlarda. hani bir yere gittiğini oradan ayrıldığını anladığın an atça'yı görürdün. ya da eve döndüğünde, artık yolun çok az kalma eşiği idi atça. 

    uzun bir süre merak ettim atça'yı. çünkü çekici bir şeyi vardı. çilek festivali mi? hayır! etrafındaki yeşillikler? bir nebze ama yeterli değil. girişteki -şu an var mı bilmiyorum- ördekli göl mü? bu da kurtarmıyor. atça, türkiye'nin ilk modern şehircilik anlayışı ile kurulmuş yerleşim yeri. ne kast ediyorum bundan peki? bildiğin paris gibi bir yerleşim modeli var. "bu şirin yerin sınırları bir çember şeklinde çizilmiştir. birbiri ile 45 derece açı yapacak şekilde düzenlenmiş sekiz ana cadde ve bunları dik kesen küçük sokaklardan oluşmuştur." havadan bakıldığında bir pizzayı andırır. mimariye, şehirciliğe çok fazla merakım olmadı. ancak bu farklı bir şeydi kesinlikle. tam ortadaki meydana, her yerden bir yol çıkıyordu mesela. bir düzen vardı, çarpık bir kentleşme yoktu. sanki farklı bir ülkeymiş gibi, alışık olmadığım bir senaryo vardı. 

    bu merakım birkaç sene sürdü. bir gün, denk geldi ve atça'ya gittim iki arkadaşımla. meşhur parkında çay içtik oturduk biraz, sonra benim zorlamam ile sokakları gezdik. evler beklediğim gibi modern değildi ama yollar geniş ve gerçekten de her taraftan ortadaki meydana çıkıyordu. yurtdışında, yani planlı şehirlerde yaşayınca olabilecek bir hissi, türkiye'de almak gibiydi. orada geçirdiğim vakitlerde, bir yerlerde sanki farklı bir yerdeyim hissini aldım. ortada ne görülebilecek bir heykel, ne bir yapı, ne bir eser vardı mesela. bir turistik gezi değildi bu. sadece farklı bir his edindim. çok fazla "farklı" kelimesi kullanmamdan mütevellit, yaşadığım yerin sınırlarının dışında hissetmek olarak bir güncelleme geçeyim. 

    atça, benim için bir meraktı. günlük hayatta bir merak değil, sadece yeri ve zamanında. her gördüğümde, bindiğim dolmuşu durdurup orada inme isteği kabarırdı. o sokakları baştan aşağı yürümek, keşfetmek isterdim. işin ironisi görülebilecek hiçbir şeyin olmamasıydı, belki kullandıkları kaldırım taşı da bildiğimiz bastığımız taşlardı. yine de içimi kamçılayan bu merağa bir şekilde ulaşmak beni çok tatmin etmişti. geriye dönüp bakınca; "iyi ki" dediğim işlerden. bu atanamayan paris'i, eyfel yerine ortasında park olan modern türk mahallesini hiç unutmam. belki bir gün tekrar yollarımız kesişir atça. bu da kafamın içinde bir şeydi işte. 

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

dosya : ipek

     senin hakkında daha önce birçok defa yazı kaleme aldım. bu senin hatırana biraz saygısızlık gibi görünüyor olabilir. bu senin hakkında yazacağım son yazı olacak. kendimden bu kadar bahsettiğim bir yerde elbette sen de olmalıydın çünkü. umarım bana bir yerlerden kızmazsın. seni bütün dünya unutsa bile, ben asla unutmayacağım. her zaman da o genç yaşında hatırlayacağım...     hayatta bazen bazı konular insanı derinden etkiler. benim için bu konu, en derini olmasa da kesinlikle depderin bir olaydı. içimin kahrolduğu anlar nadirdir, bu da onlardan birisiydi. şimdiden 5 küsür sene geçmiş. gün gelecek ben -eğer yaşarsam- bunayacağım, yaşlanacağım ve şekilden şekile gireceğim. ancak onu hep o genç haliyle hatırlayacağım. genç ölmek gerçekten çok zor bir şey. bir insanın ilerleyen yıllarını asla bilmeyecek olmak...     ipek benim doğrudan bir arkadaşım değildi. eski kız arkadaşımın yurttan arkadaşıydı. bizimle aynı bölümde okurdu. bir sınıf üstte veya alt...
devamını oku bence

dosya : uygur kardeşler

    2024 yazındayız. bilmiyorum belki de eylülündeyiz. burada eylül de yaz gibi zaten. havanın sıcak olduğunu hatırlıyorum sadece. zaten havayı iki türlü yorumlayabilirsiniz burada. ya sıcaktır şortla gezersin, ya da soğuktur hasta olursun. işte o zaman döneminde çalıştığım otele iki adet ünlü gelmiş.     küçüklüğümden hatırladığım, şahane pazar gecelerinden hatırladığım, haylaz babam dizisinde hayal meyal aklımda yer edinmiş. lakin tüm hayatım boyunca aşırı olmasa da bir yerlerde karşıma çıkmış iki kardeşten bahsediyorum. aslında babalarını da biliyorum. ünlü bir tiyatrocuymuş ama bir projesini oturup ciddi şekilde izleyebilmiş miyimdir bilemiyorum. ben yine daha aşina olduğum çocuklarından devam. şahane pazar günlerinde bu ikiliyi şöyle hatırlardım. behzat uygur, daha erkeksi jilet gibi takımlar giyerdi. süheyl uygur ise renkli, figürlü takım elbiseler giyerdi. behzat yetişkinlere hitap ederdi, süheyl ise çocuklara hitap ederdi. ben de küçükken süheyl ağabeyi daha ...
devamını oku bence

dosya : gravity falls

     bazılarının bildiği üzere de; "esrarengiz kasaba" gerçekten güzel bir çizgi filmdi. hatta yakın zamanda izledim. daha yetişkinimsi olarak izleyip, beğendiğim bir yapım oldu. karakterler olabildiğince özgün ve bir yerde ciddi bir konu örüntüsü var. yeni nesil çizgi filmler, biraz daha çocuksu bir hal almaya başladı. giderek küçük yaş gruplarına hitap edecek işler yapıyorlar, yakın dönem -ki yakın dönem dediğimin de üzerinden 10 sene geçmiş- çizgi filmlerinden bence çok başka olanlarından birisi. bir çizgi film, yetişkinlere de hitap edebiliyorsa, en azından bir yerden yakalayabiliyorsa bence harika bir yapım oluyor. gravity falls, bunu başardı bencesi...     en başta zaten jeneriği mükemmel. hatta öyle güzel bir jenerik ki, daha bölüm başlamadan seni moda sokuyor. bölümden alacağın beklentinin yarısını almış gibi hissediyorsun, buzda kaymak gibi akıcı şekilde içine alıyor seni. bu jeneriğin farklı parodilerini izlemek çok güzeldi. özellikle rusların yaptığı ...
devamını oku bence