dosya : kartpostal

     kartpostallar, dijital çağın hızla ilerleyen akışında unutulmuş birer hatıra kutusu gibi. bir zamanlar ellerimizin arasından geçen, özenle seçilmiş ve arkasına duygulu notlar düşülen bu küçük kartlar, şimdi bir nostalji objesi haline geldi. yine de, kartpostalların büyüsü, onları unutturmayacak kadar derin bir yerlerde saklı. benim hatırladığım ilk kartpostal, bir kar yağışını simgeliyordu. öyle güzel bir renk paleti vardı ki, sanırım birinden anneme gelmişti. üzerinde de çok güzel şeyler yazıyordu. kartpostalın bir hediye olması fikri o zamanlar bile cezbetmişti beni.

    bir kartpostal seçmek aslında bir hikâye anlatmaktır. bir manzarayı, bir şehri ya da bir duygu anını yansıtan bu kartlar, gönderenin gözünden alıcıya bir pencere açar. bu pencereden bakarken, gönderilen yerin atmosferini hissetmek ve o anın bir parçası olmak mümkündür. işte bu yüzden, bir kartpostal seçmek, hızlı bir mesaj atmaktan çok daha fazlasıdır; bir düşünce ve özen sürecini gerektirir. kartpostalların en güzel yanlarından biri, kişisel dokunuşlarıdır. el yazısıyla yazılan notlar, göndericinin karakterini ve hislerini taşır. mürekkeple kağıt arasındaki bu ilişki, zamanla daha da kıymetlenen bir iz bırakır. elektronik ekranların soğukluğu karşısında, kartpostalların sıcaklığı, dokunduğunuzda hissedilir.

    bugün, kartpostalları birine göndermek belki nadir bir eylem oldu ama koleksiyon yapmak hala birçok insanın tutkusu. eski kartpostallar, tarihin farklı dönemlerinden hikâyeler taşır. bir turistin 1950'lerde paris'ten gönderdiği bir kart, sadece bir resim değil, aynı zamanda o dönemin sosyal ve kültürel izlerini de taşır. bu kartları toplamak, bir nevi geçmişe yolculuk gibidir. dijitalleşme, kartpostalları hayatımızdan büyük ölçüde çıkarmış gibi görünse de, aslında yeni bir perspektif sunuyor. insanlar, kendi fotoğraflarını kartpostal haline getirip kişiselleştirebiliyor. bu da, eskiyle yeninin birleştiği bir alan yaratıyor. belki de kartpostallar, geçmişin romantizmini ve günümüzün yaratıcılığını bir arada sunan bir köprü haline gelmiştir.

    kartpostallar, zamanı durdurmanın bir yolu gibi. kısa bir mesajla, o anı geleceğe taşımanın bir yöntemi. belki de bu yüzden, bir çekmeceye atılıp unutulmuş gibi görünen kartlar, yıllar sonra bulunduğunda hala aynı sıcaklıkla okunur. bu yüzden, bir dahaki sefer bir kartpostal gördüğünüzde, ona bir şans verin. belki de anlatacak bir hikayesi vardır. ben şahsen bir kartpostal gördüğümde hep dalıp giderim. tabi bazen dümdüz bir şehir manzarası veya şehir resmi de olur bu kartpostallar. ancak yine de günün sonunda bu kartpostalın ne amaçla alındığı, hangi duygu gözetilerek başkasına gönderildiğine dair bir anlam çıkar. ben hala daha insanların birbirlerine kartpostal gönderdiği bir dünyayı savunuyorum.

    mersinli'nin evini boşaltırken yardıma gitmiştim. orada daha evvel kalan öğrenciler bazı eşyalarını bırakmıştı. hamsi şeklinde bir kalem bulmuştum mesela, sonra kocaman sürahi ya da çorba kasesi gibi bir bardak, anahtarlıklar bulmuştum ve elbette bir sürü kartpostal. gerçekten çok hoşuma gitmişti. bir tanesinde sanki bir resim tablosu vardı, bir tanesinde ise kahire manzarası vardı, bir tanesinde bir manzara vardı, bir başkasında da pulp fiction filminden bir görüntü vardı. mesela bu kartpostallar tam bir koleksiyon ürünü olabilirdi. inanın nasıl gözüktüğü ile bir ilgim yok, sadece hikayesi olan kartpostalları biriktirmek isterdim. onun için özel bir dosyam bile olurdu. sanki mektup koleksiyonu yapmak gibi ama daha basit cümleli ve görsellikleriyle..

    bugün geriye baktığımda elimde hiç kartpostal olmaması çok ironik gerçekten. yine de çok severim. her zaman aklımda bir jest olarak kalır kartpostal işi... bu da aklımdaki başka bir meseleydi işte.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

dosya : ipek

     senin hakkında daha önce birçok defa yazı kaleme aldım. bu senin hatırana biraz saygısızlık gibi görünüyor olabilir. bu senin hakkında yazacağım son yazı olacak. kendimden bu kadar bahsettiğim bir yerde elbette sen de olmalıydın çünkü. umarım bana bir yerlerden kızmazsın. seni bütün dünya unutsa bile, ben asla unutmayacağım. her zaman da o genç yaşında hatırlayacağım...     hayatta bazen bazı konular insanı derinden etkiler. benim için bu konu, en derini olmasa da kesinlikle depderin bir olaydı. içimin kahrolduğu anlar nadirdir, bu da onlardan birisiydi. şimdiden 5 küsür sene geçmiş. gün gelecek ben -eğer yaşarsam- bunayacağım, yaşlanacağım ve şekilden şekile gireceğim. ancak onu hep o genç haliyle hatırlayacağım. genç ölmek gerçekten çok zor bir şey. bir insanın ilerleyen yıllarını asla bilmeyecek olmak...     ipek benim doğrudan bir arkadaşım değildi. eski kız arkadaşımın yurttan arkadaşıydı. bizimle aynı bölümde okurdu. bir sınıf üstte veya alt...
devamını oku bence

dosya : gravity falls

     bazılarının bildiği üzere de; "esrarengiz kasaba" gerçekten güzel bir çizgi filmdi. hatta yakın zamanda izledim. daha yetişkinimsi olarak izleyip, beğendiğim bir yapım oldu. karakterler olabildiğince özgün ve bir yerde ciddi bir konu örüntüsü var. yeni nesil çizgi filmler, biraz daha çocuksu bir hal almaya başladı. giderek küçük yaş gruplarına hitap edecek işler yapıyorlar, yakın dönem -ki yakın dönem dediğimin de üzerinden 10 sene geçmiş- çizgi filmlerinden bence çok başka olanlarından birisi. bir çizgi film, yetişkinlere de hitap edebiliyorsa, en azından bir yerden yakalayabiliyorsa bence harika bir yapım oluyor. gravity falls, bunu başardı bencesi...     en başta zaten jeneriği mükemmel. hatta öyle güzel bir jenerik ki, daha bölüm başlamadan seni moda sokuyor. bölümden alacağın beklentinin yarısını almış gibi hissediyorsun, buzda kaymak gibi akıcı şekilde içine alıyor seni. bu jeneriğin farklı parodilerini izlemek çok güzeldi. özellikle rusların yaptığı ...
devamını oku bence

dosya : it crowd

     bu diziye bayılıyorum... can hoca önermişti zamanında ve çok sevmiştim. bir çırpıda da izlemiştim. özellikle sisteme yönelik tavrı ve kara mizahtaki cesurluğu tartışılmaz. bugün çekilebilir mi? o bile bir muamma yani. benim için salt komedi anlayışıma uyan bir dizi oldu. bir ingiliz sitcomu aslında bu dizi...       it crowd’u izleyen herkesin kafasında en az bir sahne dönüp durur. kimisi roy’un “have you tried turning it off and on again?” repliğine takılır, kimisi moss’un en absürt anlarda bile ciddiyetini koruyan tavrına. ama benim için olay çok başka. benim aklımda en çok kalan, bu diziyi bir efsane yapan şey douglas reynholm’un kaotik varlığı ve richmond’un gotik hüznü.      şimdi, bir dizi düşünelim. zaten komedi yapmak zor bir şeyken, hem absürt hem de zekice mizah içeren bir yapım ortaya çıkarmak daha da zor. ama ingiliz tayfa bunu başardı. ve bence it crowd, bu başarısını klasik sit-com kalıplarını yıkan karakterlerine borçl...
devamını oku bence